Ochrona ciała

Odzież ochronna należy do kategorii powszechnie używanych produktów ochrony osobistej chroniących ciało pracownika przed podstawowymi zagrożeniami występującymi w miejscu pracy.

Zgodnie z dyrektywą 89/686/EWG w sprawie wymagań bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w zakresie stosowanych środków ochrony osobistej w miejscu pracy wprowadzony został podział produktów na trzy kategorie bezpieczeństwa w zależności od poziomu ryzyka na jakie może być narażony pracownik wykonując dany rodzaj pracy.

Kategorie ochrony

W zakresie ochrony ciała podział ten wygląda następująco:

KATEGORIA I

Odzież ochronna chroniąca przed minimalnymi zagrożeniami.
Odzież ochronna należąca do tej kategorii, to odzież o podstawowej konstrukcji, a ocena poziomu skuteczności zależy od oceny samego użytkownika.
W wypadku wzrostu określonego typu zagrożenia, skutki mogą być łatwo zidentyfikowane przez pracownika we właściwym czasie.

Kategoria I obejmuje w szczególności odzież chroniącą przed:

• zabrudzeniami nieszkodliwymi dla zdrowia (środki czystości o słabym działaniu itp.), których skutki są łatwo odwracalne,
• powierzchniowymi uszkodzeniami mechanicznymi,
• zagrożeniami związanymi z czynnikiem gorącym, przy założeniu niewielkiego stopnia zagrożenia,
• czynnikami atmosferycznymi (niska temperatura, deszcz).

KATEGORIA II

Odzież ochronna nie będąca środkiem ochrony przed minimalnym zagrożeniem (kat. I) ani przed zagrożeniem życia lub zdrowia (kat. III).

Kategoria II ochrony obejmuje swoim zakresem odzież chroniącą przed konkretnym czynnikiem, który nie zagraża życiu lub zdrowiu oraz nie powoduje trwałego uszczerbku na zdrowiu pracownika.

Przykłady odzieży, zaliczanej do kategorii II:

• Odzież chroniąca przed przecięciem,
• Odzież redukująca zagrożenia występujące podczas spawania – dla spawaczy i zawodów pokrewnych,
• Odzież ostrzegawcza (dla służb drogowych).

KATEGORIA III

Odzież ochronna o złożonej konstrukcji do ochrony przed zagrożeniem życia lub zdrowia pracownika.

Kategoria III obejmuje odzież specjalistyczną, której zadaniem jest ochrona przed czynnikami mogącymi spowodować najgroźniejsze następstwa dla pracownika, a których bezpośrednich skutków działania nie można zidentyfikować w odpowiednim czasie.

Do tej grupy należą m.in.:

• Specjalistyczne kombinezony przeciwchemiczne,
• Odzież chroniąca przed promieniowaniem jonizującym, płomieniem, temperaturą przekraczającą 100°C lub dużymi rozpryskami gorących substancji,
• Odzież chroniąca przed niskimi temperaturami (poniżej – 50°C),
• Odzież przeznaczona do pracy pod wysokimi napięciami prądu elektrycznego.

Właściwości ochronne determinowane są przede wszystkim cechami materiałów (grubość, impregnowanie, specjalny splot włókien) oraz sposobem wykonania odzieży (specjalne szwy).
Ze względu na ochraniany element ciała, odzież ochronną dzieli się na:

• Odzież ochraniającą tułów,
• Odzież chroniącą części tułowia,
• Nakrycia głowy.

Rodzaje odzieży chroniącej przed chemikaliami

Wyróżnia się sześć typów odzieży chroniącej przed chemikaliami (1-6), gdzie typ pierwszy zapewnia najwyższy, a typ szósty najniższy stopień ochrony:

Typ 1 – ochrona przed chemikaliami, zapewniona szczelność przed gazami:

Typ 1a – z doprowadzeniem powietrza do oddychania nie związanego z powietrzem atmosferycznym dostarczanego przez stosowny sprzęt noszony wewnątrz kombinezonu chroniącego przed chemikaliami.

Typ 1b – z doprowadzeniem powietrza do oddychania nie związanego z powietrzem atmosferycznym przez stosowny sprzęt noszony na zewnątrz kombinezonu chroniącego przed chemikaliami.

Typ 2 – ochrona przed chemikaliami bez szczelności przed gazami.

 

Typ 3 – zapewniona ochrona całego ciała wyposażona w szczelne połączenia zapewniające szczelność na przesiąkanie cieczy pomiędzy różnymi częściami odzieży.

 

Typ 4 – zapewnia ochronę przed oparami cieczy. Zawiera uszczelnienia pomiędzy różnymi częściami odzieży.

 

 

Typ 5 – zapewnia ochronę przed cząstkami stałymi przenoszonymi przez powietrze.

 

 

Typ 6 – odzież krótkiego użytkowania chroniąca przed lekkimi rozpyleniami oraz rozpryskami.

 

 

 

Wykaz norm dla grupy ochrona ciała

EN ISO 13688 (zastępuje EN340)

Odzież ochronna. Wymagania ogólne.
W niniejszej Normie Międzynarodowej określono ogólne wymagania, dotyczące wykonania, z zakresu ergonomii, nieszkodliwości, oznaczania wielkości, procesu starzenia, kompatybilności i znakowania odzieży ochronnej oraz informacji, które powinien dostarczać producent wraz z wyrobem.

Niniejsza Norma Międzynarodowa jest przeznaczona do stosowania tylko w połączeniu z innymi normami określającymi wymagania dla konkretnego wykonania i nie może być stosowana jako samodzielny dokument bazowy.

EN510

Wymagania dla odzieży ochronnej stosowanej przy zagrożeniu wplątania się w ruchome części.
Norma ustala podstawowe wymagania dotyczące odzieży używanej w miejscach zagrożonych wplątaniem i wciąganiem w ruchome części maszyn.
Przedstawione w normie wymagania dotyczą konstrukcji odzieży, elementów zapinających i materiałów przeznaczonych na tę odzież. Norma przywołuje metody badania przedstawione w EN340.

Zgodnie z postanowieniami normy, odzież powinna ściśle przylegać do ciała, oraz powinna być pozbawiona elementów, mogących ulec wplątaniu w ruchome części maszyn.

EN342

Odzież ochronna. Zestawy odzieży i wyroby odzieżowe chroniące przed zimnem.
Norma określa właściwości odzieży ochronnej, chroniącej przed wpływem zimna w temperaturach poniżej -5°C. Rozróżnia się dwa rodzaje ochron: artykuły odzieżowe oraz komplety odzieżowe.

 

 

EN14058

Odzież ochronna. Wyroby odzieżowe chroniące przed chłodem.
W normie określone zostały wymagania oraz metody szczegółowych badań artykułów odzieżowych, takich jak: bezrękawniki, kurtki, płaszcze, spodnie, chroniących przed skutkami chłodnych klimatów.
W założeniu odzież ta ma być użytkowana w temperaturach umiarkowanego zimna (-5°C i powyżej) celem zapewnienia ochrony przed miejscowym wychłodzeniem skóry i organizmu. Może być użytkowana zarówno we wnętrzach jak i na wolnym powietrzu.

Nie ma wymogu wykonywania odzieży z materiałów nieprzemakalnych lub szczelnych na przesiąkanie wody – stanowi to opcję.

Odzież ochronna. Ochrona przed deszczem.
Norma określa właściwości odzieży ochronnej, chroniącej przed wpływem złych warunków pogodowych, przed wiatrem i przed zimnem powyżej -5°C.

A	Odporność na przenikanie wody (1 do 3). Jest to poziom nieprzemakalności odzieży,
B	Przepuszczalność pary wodnej (1 do 3). Jest to poziom oddychalności odzieży.

UWAGA: Jeżeli zamiast wartości liczbowej wystąpi X, oznacza to iż produkt nie był poddawany testom w danym zakresie.

EN ISO 20471 (zastępuje EN471)

Odzież ostrzegawcza o intensywnej widzialności do użytku profesjonalnego. Metody badania i wymagania.
W niniejszej Normie Międzynarodowej określono wymagania dla odzieży o intensywnej widzialności, która daje możliwość wizualnej sygnalizacji obecności użytkownika, mającej na celu zapewnienie widoczności użytkownika dla operatorów pojazdów lub innych urządzeń mechanicznych, w każdych warunkach oświetlenia, zarówno w świetle dziennym, jak i w ciemności przy oświetleniu przez reflektory pojazdu. Podano zawiera wymagania dotyczące barwy i odblaskowości, a także minimalnych powierzchni oraz rozmieszczenia materiałów w odzieży ochronnej.

EN1150

Odzież ochronna. Odzież o intensywnej widzialności do użytku pozazawodowego. Metody badań i wymagania.
Określono użytkowe wymagania optyczne dla odzieży o wysokich parametrach widzialności, przeznaczonej do noszenia przez dorosłych i młodzież w warunkach pozazawodowych. Tego typu odzież ma za zadanie sygnalizować wizualnie obecność użytkownika na drogach miejskich. Normą nie objęto akcesoriów noszonych przez ludzi lub przymocowanych do odzieży.

EN1073-2

Odzież chroniąca przed skażeniami promieniotwórczymi. Wymagania i metody badań dotyczące niewentylowanej odzieży chroniącej przed skażeniami cząstkami promieniotwórczymi.

 

 

 

EN1149-1

Odzież ochronna. Właściwości elektrostatyczne. Metoda badania rezystywności powierzchniowej.
Norma ta ustala minimalne wymagania elektrostatyczne i metody prób dla odzieży ochronnej, rozpraszającej elektryczność statyczną, celem uniknięcia powstawania iskier mogących wywoływać pożary. Wymagania te nie są wystarczające w otoczeniu łatwopalnym, wzbogaconym w tlen, a metoda badań nie daje się zastosować dla tkanin zawierających włókna z przewodzącym rdzeniem. Niniejsza norma nie znajduje zastosowania przy napięciach występujących w sieci.

 

EN1149-3

Odzież ochronna. Własności elektrostatyczne. Metody badań do pomiaru zaniku ładunku.
Podano metody badania procesu odpływu ładunku elektrostatycznego z powierzchni materiału odzieży. Określone metody badań znajdują zastosowanie w odniesieniu do wszelkich materiałów, włączając materiały jednorodne i niejednorodne, zawierające włókna przewodzące powierzchniowo oraz włókna z rdzeniem przewodzącym.

 

EN1149-5

Odzież ochronna. Właściwości elektrostatyczne. Wymagania materiałowe i konstrukcyjne.
Wymagania dotyczą sposobu oznakowania odzieży i treści instrukcji producenta. Zgodnie z wymaganiami zawartymi w tym projekcie materiał klasyfikowany jest jako rozpraszający ładunek elektryczny, gdy:

• t­50 < 4 s lub S > 0.2, gdzie: t­50 – czas połowicznego zaniku ładunku wytworzonego na materiale metodą indukcyjną, S – współczynnik ekranowania, S = 1 – ER/Emax (Emax – natężenie pola elektrycznego bez podanej próbki, ER – pole mierzone po drugiej stronie próbki materiału);
• rezystancja powierzchniowa jest mniejsza lub równa 2.5 x 109 Ω przynajmniej po jednej stronie materiału badanego.

W przypadku materiałów zawierających przędzę elektroprzewodzącą w postaci równoległych nitek lub siatki, odległości pomiędzy nitkami elektroprzewodzącymi w jednym kierunku nie powinna przekraczać 10 mm dla każdego elementu odzieży.
Dokument ten określa również wymagania odnośnie konstrukcji odzieży. Odzież rozpraszająca ładunek elektryczny powinna pokrywać całe ciało w czasie jej użytkowania, w tym również podczas wykonywania standardowych czynności i pochylania się. Jednocześnie nie powinna ograniczać wykonywania ruchów, nawet gdy jest zapięta zgodnie z zaleceniami producenta. Jeżeli odzież wykonana jest z układu materiałów, materiał elektrostatyczny powinien stanowić jej zewnętrzną warstwę. Zapięcia z materiałów elektroprzewodzących, np. zamki błyskawiczne, guziki, zatrzaski mogą być stosowane pod warunkiem, że są przykryte materiałem antyelektrostatycznym.

Producent odzieży antyelektrostatycznej ma obowiązek dołączenia do wyrobu instrukcji zawierającej także następujące informacje:

• przebywając w strefie zagrożenia wybuchem lub w pobliżu materiałów łatwo palnych, pracownik nie może zdejmować odzieży antyelektrostatycznej,
• jak prawidłowo zapinać i nosić odzież,
• właściwości antyelektrostatyczne odzieży mogą ulec zmianie w czasie jej użytkowania (poprzez zabrudzenie, uszkodzenie, pranie),
• użytkownik odzieży antyelektrostatycznej powinien być odpowiednio uziemiony przez opór upływu mniejszy niż 108 Ω,
• w atmosferze wzbogaconej w tlen odzież rozpraszająca ładunek elektryczny nie może być stosowana bez wcześniejszej konsultacji z pracownikiem służby bhp (specjalistą).

W strefie zagrożenia wybuchem, wzbogaconej w tlen lub w pobliżu materiałów łatwo palnych, pracownik powinien być uziemiony bezpośrednio lub przez obuwie elektroprzewodzące (opór upływu powinien być mniejszy niż 105 Ω) zgodnie z PN EN ISO 20345:2007.
Zgodnie z wymaganiami normy elementy dielektryczne umieszczone na wyrobach odzieżowych w postaci logo firmy, etykiet, pasów z taśm odblaskowych mogą być stosowane pod warunkiem, że są przytwierdzone na stałe do zewnętrznej warstwy materiału antyelektrostatycznego. Na podstawie: http://www.ciop.pl/26782

EN469

Odzież ochronna dla strażaków. Wymagania i metody badania odzieży ochronnej do akcji przeciwpożarowej.
Norma definiuje metody badania i minimalne wymagania dla odzieży stosowanej podczas zwalczania pożarów i związanych z tym czynności podczas zagrożenia oddziaływania gorąca i/lub płomienia. Norma określa ogólną konstrukcję odzieży, minimalne poziomy wykonania stosowanych materiałów oraz metody ustalania tych poziomów.

 

EN11611 (zastępuje EN470-1)

Odzież ochronna do stosowania podczas spawania i w procesach pokrewnych.
Norma definiuje podstawowe minimalne wymagania i metody badania dla odzieży ochronnej przeznaczonej dla spawaczy lub pracowników wykonujących czynności pokrewne o podobnym ryzyku.
Ten typ odzieży przeznaczony jest do ochrony użytkownika przed:

• Odpryskami stopionego metalu,
• Oparzeniem podczas krótkotrwałego kontaktu z płomieniem,
• Promieniowaniem cieplnym,
• Promieniowaniem ultrafioletowym występującym przy pracach z zastosowaniem łuku elektrycznego.

EN470-1 (zastąpiona przez EN11611)

Odzież ochronna dla spawaczy i osób wykonujących zawody pokrewne. Wymagania.
Norma opisuje metody badań i wymagania dotyczące odzieży ochronnej stosowanej przez osoby zatrudnione do spawania i czynności podobnego typu i poziomu zagrożeń.
Ten typ odzieży ochronnej stosowany jest jako ochrona przed małymi kroplami stopionego metalu, krótkim czasem kontaktu z płomieniem oraz promieniowaniem ultrafioletowym, stosowany w sposób ciągły przez 8 godzin w warunkach danego stanowiska pracy.

 

EN11612 (zastępuje EN531)

Odzież ochronna – Odzież chroniąca przed czynnikami gorącymi i płomieniem.
Norma definiuje wymagania dla ubrań wykonanych z elastycznych materiałów, przeznaczonych do ochrony ciała użytkownika, z wyłączeniem rąk, przed czynnikami gorącymi i/lub płomieniem.
W zakresie ochrony głowy i stóp norma dotyczy jedynie getrów, ochraniaczy obuwia i kapturów z wyłączeniem wizjerów i sprzętu ochrony układu oddechowego jeżeli są częścią kapturów.
W normie przedstawiono wymagania dla szerokiej grupy odzieży ochronnej, która powinna charakteryzować się ograniczonym rozprzestrzenianiem się płomienia oraz odpornością przeciw co najmniej jednemu z wymienionych czynników:

• działanie promieniowania cieplnego,
• przenikanie ciepła przy kontakcie z gorącym przedmiotem,
• przenikanie ciepła konwekcyjnego,
• działanie rozprysków stopionego metalu.

Norma nie odnosi się do odzieży dla strażaków i spawaczy.

EN531 (zastąpiona przez EN11612)

Odzież ochronna dla pracowników narażonych na działanie czynników gorących.
Normę stosuje się w odniesieniu do odzieży ochronnej dla pracowników narażonych na działanie czynników gorących.
Odzież składa się z zewnętrznych wyrobów wykonanych z giętkiego materiału chroniącego poszczególne części ciała. Zalicza się do nich również kaptury i getry, natomiast nie należą do nich inne typy ochron: głowy, rąk i stóp.
Określono wymagania i metody badań w odniesieniu do materiałów przeznaczonych na odzież ochronną i przedstawiono zalecenia dotyczące projektowania odzieży.
Objęta zakresem normy odzież ochronna jest przeznaczona do ochrony pracowników przemysłu przed krótkotrwałym kontaktem z ogniem (kod literowy A) i przynajmniej jednym rodzajem czynnika gorącego.
Czynnikami gorącymi mogą być:

kod	Czynnik gorący
B	ciepło konwekcyjne
C	promieniowanie cieplne
D	duże rozpryski stopionego aluminium
E	duże rozpryski stopionego żelaza

Materiały retrorefleksywne traktowane są jako akcesoria dodatkowe. Aby móc być używane w tego typu odzieży muszą być certyfikowane zgodnie z normą EN532.

EN15025 (zastępuje EN532)

Odzież ochronna – Ochrona przed gorącem i płomieniem. Metoda badania ograniczonego rozprzestrzeniania płomienia.
Norma określa wymagania skuteczności dotyczące ograniczonego rozprzestrzeniania płomienia w odniesieniu do materiałów, zestawów materiałów oraz odzieży ochronnej w celu zredukowania możliwości zapalenia się odzieży, przez co stanowiłaby ona zagrożenie sama w sobie, a także dodatkowe wymagania dla odzieży.
Odzież ochronna objęta niniejszą normą przeznaczona jest do ochrony pracowników przed przypadkowym i krótkotrwałym kontaktem z niedużym żarzącym się płomieniem, w sytuacji, gdy brak jest znaczącego zagrożenia ciepłem i nie występują innego rodzaju czynniki gorące.
Jeśli oprócz ochrony przed ograniczonym rozprzestrzenianiem płomienia konieczna jest ochrona przed zagrożeniem ciepłem, bardziej właściwe są normy takie jak ISO 11612.

EN532 (zastąpiona przez EN15025)

Odzież ochronna. Ochrona przed gorącem i płomieniem. Metody badania dla rozprzestrzeniania płomienia.
Norma definiuje metody testowania materiałów na działanie i rozprzestrzenianie ognia.

EN14116 (zastępuje EN533)

Odzież ochronna – Ochrona przed czynnikami gorącymi i płomieniem. Materiały, zestawy materiałów i odzież o ograniczonym rozprzestrzenianiu płomienia.
Norma określa metodę badania ograniczonego rozprzestrzeniania płomienia na materiałach przeznaczonych na odzież chroniącą przed gorącem i płomieniem, warunki badania materiałów w przypadku działania małego płomienia na powierzchnię pionowo umieszczonych próbek materiałów włókienniczych i wyrobów przemysłowych, w postaci wyrobów jedno- lub wieloskładnikowych (powleczonych, pikowanych, wielowarstwowych, konstrukcji przekładkowych i podobnych kombinacji).

EN533 (zastąpiona przez EN14116)

Odzież ochronna – Ochrona przed gorącem i płomieniem. Materiały i układy materiałów o ograniczonym rozprzestrzenianiu płomienia.
Norma definiuje minimalne wymagania dotyczące właściwości ograniczonego rozprzestrzeniania płomienia dla materiałów i ich układów stosowanych na odzież ochronną.
System klasyfikacji odnosi się do materiałów i ich układów badanych zgodnie z EN 532 przed standardową procedurą czyszczenia oraz po niej.

EN13034 (TYP 6)

Odzież chroniąca przed ciekłymi chemikaliami.Wymagania dotyczące odzieży zapewniającej ograniczoną skuteczność ochrony przed ciekłymi chemikaliami (Typ 6 i Typ PB[6] odzieży).
Norma określa minimalne wymagania w stosunku do kombinezonów chroniących przed chemikaliami o ograniczonym użytkowaniu i wielokrotnego użycia (typ 6). Norma ta określa również minimalne wymagania w odniesieniu do połączeń pomiędzy różnymi częściami odzieży poprzez zastosowanie badań stwierdzających ograniczenie działania rozpylonych cieczy dla kompletnego kombinezonu, co stanowi odmianę normy EN468:1994.
Dwa podstawowe testy normy EN13034 są testami z normy EN368 (tkaniny) i z normy EN468 (odzież). Sama norma EN368 nie wystarcza do zatwierdzenia tego typu odzieży.
Odzież ta zapewnia ograniczoną ochronę przed ciekłymi aerozolami, rozpylonymi cieczami i niewielkimi rozpryskami, gdzie potencjalny typ zagrożenia, jak rozpylone ciecze i mgły, jest określony.

EN13982-1 (TYP 5)

Odzież chroniąca przed cząstkami stałymi. Wymagania dotyczące odzieży chroniącej całe ciało przed działaniem stałych cząstek substancji chemicznych unoszących się w powietrzu (typ 5 odzieży).

 

 

Norma wyszczególnia wymagania minimalne wobec odzieży ochronnej przeciwchemicznej nieprzenikalnej dla cząstek (Typ 5) i odpornej na przenikanie cząstek stałych. Odzież tego typu wykonuje się z materiału nieprzenikalnego dla cząstek, wyposaża się ją w różnych jej częściach w szczelne połączenia nieprzenikalne dla cząstek i połączenia do różnych części składowych takich jak pilotka, rękawice, buty, okulary, maska oddechowa, które mogą być wyszczególniane w innych normach Unii Europejskiej. Takie artykuły ubraniowe mogą stanowić odzież zabezpieczającą całe ciało, takie jak połączenia jednej części składowej lub dwóch części składowych, z lub bez pilotki czy okularów, z lub bez butów zintegrowanych. Wymogi dotyczące parametrów: testy odporności na ścieranie, na pęknięcia z powodu zginania, na rozdarcie trapezoidalne, na przebicie i na zapłon.

EN14126

Odzież ochronna. Wymagania i metody badań dla odzieży chroniącej przed czynnikami infekcyjnymi.
Zgodnie z wytycznymi normy, materiał odzieży chroniącej przed czynnikami biologicznymi powinien stanowić barierę dla całego ciała lub jego części, przed bezpośrednim kontaktem z czynnikami infekcyjnymi.

 

 

EN14325

Odzież chroniąca przed chemikaliami – Metody badania i klasyfikacja materiałów, szwów, połączeń trwałych i rozdzielnych zastosowanych w odzieży chroniącej przed chemikaliami.

EN14605 (TYP 4, TYP 3) (zastępuje EN465, EN466)

Odzież chroniąca przed ciekłymi chemikaliami. Wymagania dotyczące odzieży ochraniającej całe ciało, z połączeniami nieprzepuszczającymi cieczy w postaci płynnej (Typ 3) lub rozpylonej (Typ 4), łącznie z wyrobami zapewniającymi tylko częściową ochronę ciała (Typy PB[3] i PB[4]).

 

 

EN943-1

Odzież chroniąca przed ciekłymi i gazowymi chemikaliami, łącznie z aerozolami i cząstkami stałymi. Wymagania dotyczące wentylowanych i niewentylowanych, gazoszczelnych (Typ 1) i niegazoszczelnych (Typ 2) ubiorów ochronnych.

 

 

EN943-2

Odzież chroniąca przed ciekłymi i gazowymi chemikaliami, łącznie z aerozolami i cząstkami stałymi. Wymagania dotyczące gazoszczelnych ubiorów ochronnych (Typ 1) przeznaczonych dla zespołów ratowniczych (ET).

 

 

PN-83/P-22401

Wyroby rymarskie – Terminologia.

EN381-11

Odzież ochronna dla użytkowników pilarek łańcuchowych przenośnych. Wymagania dotyczące ochraniaczy górnych części tułowia.
Norma należy do norm dotyczących środków ochrony indywidualnej, przeznaczonych do ochrony przed zagrożeniami występującymi w trakcie użytkowania ręcznych pilarek łańcuchowych.
UWAGA: Żadne środki ochrony nie mogą zapewnić 100% ochrony przed przecięciem spowodowanym przez ręczną pilarkę łańcuchową. Niemniej jednak doświadczenia wykazały, że można wyprodukować środki ochrony, które zapewniają pewien stopień ochrony.

Klasa odporności	Prędkość łańcucha
0	16m/s
1	20m/s
2	24m/s
3	28m/s

EN13998

Odzież ochronna – Fartuchy, spodnie i kamizelki chroniące przed przecięciami i ukłuciami nożami ręcznymi.
W normie opisano fartuchy, spodnie i kamizelki oraz inne rodzaje odzieży, ochraniające poszczególne części ciała podczas wypadków przy pracy nożami ręcznymi.
Określono wymagania dotyczące projektowania, odporności na przebicie i przecięcie, rozmiaru, własności ergonomicznych, przepuszczalności wody, czyszczenia i dezynfekcji, znakowania i informacji od producenta dla użytkowników odzieży ochronnej.
Podano klasyfikację stopni ochrony i stosowne metody badania.

IEC61482-2

Prace pod napięciem – Odzież chroniąca przed zagrożeniami termicznymi od łuku elektrycznego – Część 2: Wymagania IEC61482-2 stosuje się do odzieży ochronnej w przypadku gdy występuje zagrożenie wystąpienia kontaktu z łukiem elektrycznym.
Określa wymagania i metody badań stosowane do materiałów i wyrobów odzieżowych stosowanych w odzieży ochronnej dla elektryków odpornej na czynniki gorące dla pracowników narażonych na działanie termiczne łuku elektrycznego, bazujące na:
ogólnych własnościach tkanin testowanych przy użyciu wybranych metod testowych odpowiednich dla tkanin oraz odporności termicznej na łuk elektryczny, takiej jak:

1. odporność na łuk dla materiałów (ATPV lub EBT50) podczas testowania w kontakcie z otwartym łukiem elektrycznym w warunkach laboratoryjnych zgodnie z IEC61482-1-1 lub
2. klasa odporności na łuk elektryczny materiałów i wyrobów odzieżowych (Klasa 1 lub Klasa 2) podczas testowania odporności na bezpośredni i wymuszony kontakt z łukiem elektrycznym w warunkach zgodnych z IEC-61482-1-2.

Wymagania tej normy nie uwzględniają ryzyka porażenia prądem elektrycznym. Niniejszy standard ma zastosowanie w połączeniu z normami dotyczącymi takich zagrożeń.

IEC61482-1-1

Prace pod napięciem – Odzież ochronna przed zagrożeniami termicznymi spowodowanymi łukiem elektrycznym – Część 1-1: Metody badań – Metoda 1 – Określanie parametrów łuku (ATPV i EBT50) dla materiałów trudnopalnych na ubrania.
W normie zostały określone metody pomiaru ATPV dla materiałów przeznaczonych do zastosowania w odpornych na gorąco i ognioodpornych ubiorach dla monterów narażonych na skutki działania łuku elektrycznego oraz opisano metody sprawdzania funkcjonalności ubrań wykonanych z tych materiałów. Ustalono metoda pomiaru długości zwęglania oraz podano definicje terminów.

IEC61482-1-2

Prace pod napięciem – Odzież ochronna przed zagrożeniami termicznymi spowodowanymi łukiem elektrycznym – Część 1-2: Metody badań – Metoda 2: Określanie klasy ochrony przed łukiem elektrycznym materiałów i odzieży przy zastosowaniu wymuszonego i ukierunkowanego łuku elektrycznego (komora probiercza).
W normie została opisana metoda badania ubrań i materiałów przeznaczonych do zastosowania w odpornych na gorąco i ognioodpornych ubiorach dla monterów narażonych na łuk elektryczny. Ustalono metodę z użyciem ukierunkowanego i wymuszonego łuku elektrycznego w obwodzie niskiego napięcia do zaklasyfikowania materiału i ubioru do określonej klasy ochrony przed łukiem oraz podano definicje terminów.”

EN ISO 22000 (HACCP)

Systemy zarządzania bezpieczeństwem żywności – Wymagania dla każdej organizacji należącej do łańcucha żywnościowego.
Norma określa wymagania dla organizacji do zarządzania systemem bezpieczeństwa żywności w całym łańcuchu żywnościowym, gdzie organizacja pokazuje swoje umiejętności do kontroli zagrożeń bezpieczeństwa żywności w celu zapewnienia bezpiecznych produktów.
W normie zostały zdefiniowane wymagania, które umożliwiają organizacji planowanie, projektowanie, stosowanie, utrzymywanie i aktualizowanie systemu zarządzania bezpieczeństwem żywności, który jest skierowany na dostarczenie produktu gotowego, zgodnego z zamierzonym użyciem i zapewnia, że żywność jest bezpieczna dla klienta.
Wytyczne normy pokrywają oraz formalizują w ciele normatywów europejskich wymagania systemu HACCP(Hazard Analysis and Critical Control Point – Analiza Zagrożeń i Krytyczny Punkt Kontrolny).

Informacja na temat standardu HACCP

Hazard Analysis Critical Control Point jest metodą kontrolowania jakości w przemyśle spożywczym, pozwalającą między innymi na:

• rozpoznawanie i analizę zagrożeń związanych z różnymi etapami produkcji żywności
• zdefiniowane środków, które są niezbędne do ich zapobiegania
• zdobycie pewności, że środki te zostały wdrożone w sposób rzeczywisty i skuteczny.

Metoda HACCP stanowi systematyczne i racjonalne podejście do kontrolowania zagrożeń mikrobiologicznych, fizycznych oraz chemicznych w sektorze spożywczym.

EN 12947-2

Tekstylia- Wyznaczenie odporności płaskich wyrobów na ścieranie metodą Martindale`a
Część 2: Wyznaczanie zniszczenia próbki roboczej
Niniejszy dokument określa procedurę wyznaczania rozpadu próbki (punkt końcowy próby) przez kontrolę w ustalonych odstępach czasu i dotyczy wszystkich materiałów włókienniczych, w tym włóknin, z wyjątkiem tkanin, w przypadku których specyfikacja wskazuje, że ich właściwości użytkowe mają niski stopień zużycia ściernego.
Niniejszy dokument nie dotyczy tkanin powlekanych (w tym tkanin laminowanych). Jeśli zachowanie się powlekanej powierzchni tkaniny powlekanej (w tym tkanin laminowanych) pod względem ścierania. Jeżeli ma zostać określone zachowanie w zakresie ścierania powleczonej powierzchni tkaniny powlekanej, należy zastosować metody opisane w różnych częściach ISO 5470

EN ISO 5470-2:2003

Płaskie wyroby tekstylne powleczone gumą lub tworzywami sztucznymi- Wyznaczanie odporności na ścieranie.
Część 2: Urządzenia ścierające Martindale`a
OSTRZEŻENIE- Zaleca się, aby osoby stosujące niniejszą część ISO 54070 były zaznajomione ze zwykłą procedurą laboratoryjną. Niniejsza część ISO 5470 nie ma na celu zwracania uwagi na wszystkie sprawy dotyczące bezpieczeństwa i higieny oraz zapewnia zgodność z przepisami krajowymi.
W niniejszej części ISO 5470 podano dwie oddzielne metody wyznaczania odporności materiału na ścieranie na mokro i na sucho. Mają one zastosowanie w przypadku powleczonej powierzchni lub powierzchni płaskich wyrobów tekstylnych powleczonych. Jeśli należy wyznaczyć odporność na ścieranie niepowleczonej powierzchni wyrobu, zastosować metody dotyczące niepowleczonych tekstyliów opisane w różnych częściach ISO 12947.